بررسی و مقایسه خودارجاعی و گسترش‌پذیری نامتعین، در نسبت با پارادوکس‌ها

این نوشتار درباره‌ى تشخیص پارادوکس‌های منطقی است. یعنی قرار است پارادوکس‌ها از جنبه‌ى تشخیصی یا عیب­یابانه مورد مطالعه قرار گیرند. در این نوع مطالعات پرسش اصلی این است که پارادوکس‌ها چگونه وارد استدلال می­شوند و چگونه می­توان آنها را به درستی تشخیص داد؟ تمرکز مقاله روی پیشنهادهای عیب­یابانه ساختار محور بوده و دو دسته اصلی از این پیشنهادها بررسی شده­اند. دسته اول پیشنهادهایی است که حول محور مفاهیمی چون دور و غیر حملی بودن شکل گرفته­اند و تحت عنوان «خود ارجاعی» به آن پرداخته­ایم و دسته دوم پیشنهادهایی است که حول محور فرض بی­نهایت واقعی و یا نوعی نامحدود بودن و گسترش‌پذیری ذاتی شکل گرفته­اند و تحت عنوان گسترش­پذیری نامتعین به آنها پرداخته­ایم. البته دسته اخیر با خوانش‌های متفاوتی مطرح شده است که مراد ما در اینجا خوانشی متعلق به رایت و شاپیرو است. ­در هر دو مورد ابتدا پیشنهاد و بستر مفهومی آن بررسی شده و سپس ارتباط آن با پارادوکس­ها و نحوه استنتاج پارادوکس از آن تبیین شده است. در نهایت هم با این انگیزه که هر دو پیشنهاد قابلیت تبیین پارادوکس‌های مشترکی را دارند، استدلالی طراحی شده که نشان می­دهد هر دو پیشنهاد در واقع به نوعی همسان هستند، و با یک نگاشت صوری- معنایی می­توان هر یک را بر دیگری تطبیق داد.